w środku życia

—  Adamowi, Tamarze i Różewiczowi

słyszysz wiarygodnie to idę
zabieram z szuflad spinacze zszywki spinki przypinki i te małe widelczyki choć mają drewniane rękojeści
łączę je w kieszeni wyzwaniem 
żeby słuchać ściszam ściszam ściszam i przestaję za tobą chodzić

ryzykuję bo dokładnie wiem gdzie mnie nie prowadzisz

zwalniam i zamykam drzwi zamykam zamykam
wracam żeby domknąć dlaczego otwarte i te na pewno zamknięte 

bez ciebie do zupy nocą klucz w zamku 

w kieszeni rękojeści drewniane uchwyty gałki kuliste do trzymania całą dłonią

wiem — no wracam 
człowiek za człowiekiem bywa 





2015

uczyłam się tamtego dnia co trzeba kochać odpowiadałam człowieka